رهبران انقلاب لیبی:
1- محمود جبرئیل - رئیس دولت انتقالی
وی بیشتر روزهای شش ماه گذشته را در خارج از مرزهای كشورش لیبی گذرانده است. رسالتش در این ماه ها متقاعد كردن جامعه بین المللی به رها كردن كامل دولت قذافی و به رسمیت شناختن مخالفان بود. وی پیش از آغاز ناآرامی ها به عنوان رئیس كمیته تحول اقتصاد ملی در دولت قذافی مشغول به كار بود. او اكنون ازسوی رئیس شورای ملی انتقالی به عنوان رئیس دولت انتقالی منصوب شده است.
2- مصطفی عبدالجلیل - رئیس شورای ملی انتقالی
وی از پایان ماه فوریه كه این شورا شكل گرفت ریاست آن را بر عهده داشت. وی وزیر دادگستری قذافی بود كه ناآرامی ها آغاز شد. او پس از استعفا راهی بنغازی شد و با انقلابیون همكاری كرد.
رهبران جنبس سبز:
1- میرحسین موسوی: وی نخست وزیر سابق جمهوری اسلامی بوده و در 21 سال گذشته هیچگونه سمت اجرایی نداشته است و همگان از اختلافات عمیق موسوی با رهبر ایران از سالهای دهه 60 تا کنون آگاه هستند.وی هم اکنون در بازداشت به سر می برد.
2- مهدی کروبی: رئیس سابق مجلس شورای اسلامی تا سال80 ، وی پس از انتخابات انتقادهای بسیار شدیدی بر جمهوری اسلامی وارد کرده است. وی هم اکنون در بازداشت به سر می برد.
رهبران انقلابیون لیبی تا 6 ماه پیش از نیروهای وفادار به قذافی و از وزرای دولت وی بودند.اما مردم انقلابی لیبی گذشته رهبران خود و سابقه همکاری آنها با قذافی را فراموش کرده و تفکر کنونی آنهارا ملاک قرار دادند و پشت سر رهبران خود و با اعتماد به آنها و متحد با هم به پیروزی رسیدند.
اما در ایران رهبران جنبش سبزسالهای مدیدی است که در ساختار حکومت جایی ندارند و با وجود اینکه همگان از اختلافات عمیق آنها با رهبر و مقامات حاکم بر ایران آگاهند اما اکثر مردم همواره با دیدی بدبینانه به آنها می نگرند و این جملات معروف ایرانی در پاسخ به سوال چرا به موسوی و کروبی در راه پیروزی جنبش کمک نمی کنید؟ همواره شنیده می شود؛ ولشان کن همگی از یک قماشند! ویا سگ زرد برادر شغال است! که نشان دهنده بی اعتمادی بی دلیل به رهبران جنبش است.
البته ناگفته نماند این نوشته شامل همه ملت ایران نمی شود اما طرفداران این تفکر متاسفانه فراوانند.
